CENGİZ AYTMATOV’UN “ELVEDA GÜLSARI” ROMANI ÜZERİNE:ELVEDA DİYEMEMEK

“Uç yabankazı uç! Kanatların yorulmadan

                   arkadaşlarına yetiş! Diye derin bir iç çekti. Sonra:

Elveda Gülsarı! Elveda! dedi.”

              

Veda etmeyi beceremeyenler sınıfındanım. Gideceksem susarak giderim, geri dönülemez sözler söylemekten korkarım hep, belki de vedaları becerememem bundandır. “Elveda Gülsarı”yı yeniden okurken bir veda metni okumanın hüznünü bir kez daha yaşadım. Oysaki vedalar da hayatın gerçeklerinden. Ama insan bu hayatta en çok da en sevdiklerine veda etmek zorunda kalıyor ya, belki de hayatın en trajik tarafı da bu. Sevmediklerimizle burun buruna yaşamak zorunda kalırken, en sevdiklerimizi hayat boyu uğurlamak, onlara hep hasret kalmak, küçük anlardan ibaret mutlu anları bir daha bir daha hatırlayıp hüzünlenmekten ibaret bir hayat…